vakantie met karin & angela

Hallo,
Het zit er weer op, de vakantie van Karin en Angela en dus ook een beetje van mij.
We hebben weer heel wat gezien in 2 weken tijd.
Op zaterdagavond half 10 kwamen ze aan op Het vliegveld en natuurlijk stond ik al te wachten.
Een fijn weerzien!
Vlug naar mijn huissie en pas laat te bed. De zondag hadden we dan ook niets gepland maar toch waren de dames erg vroeg wakker (jet lag?)
De dag doorgebracht met kletsen, kletsen en kletsen (wat wil je 3 dames bij elkaar) en tussendoor ook nog met de hondjes gewandeld en weesten uit eten en boodschappen gedaan.

Maandag zijn we naar de Waterfall gardens gegaan, voor mij oud nieuws maar sinds de aardbeving ook niet meer geweest. Het is zo een mooi park waar deze keer vooral de toekans voor hilariteit zorgden. Die kwamen gewoon op je zitten en vonden Karin´s spijkerjasje en schoenen erg interessant. Erg leuk en stoer maar wel beetje eng zo dichtbij met die grote snavel.
Normaal kun je er 4 watervallen bewonderen maar vanwege de aardbeving , nu een jaar geleden, kan je er nu maar 2 bewonderen. We zagen ook dat het pad ingestort was en we dus echt niet verder konden. Ook de weg ernaar toe was nog steeds “under construcción” en stukken nog pure modder zodat de auto na afloop wel een rally auto leek.
Natuurlijk zijn we er meteen blijven eten want als je dat lopend buffet eten ziet dan kun je niet anders.
Deze keer zijn we ook de grote katten gaan bekijken waar je normaal extra voor moet betalen.
Jaguars, ja dik die beesten! En ocelotten en die zijn veel mooier al vond hij het niet leuk dat ik foto´s van hem nam, zou het aan de flits gelegen hebben.
Natuurlijk raak je bijna niet uitgekeken hier maar tegen sluitingstijd moesten we toch maar weer gaan na eerst nog een ritje op de osse- kar gemaakt te hebben, kikkers te hebben gekeken(al kon hij de kleintjes niet vinden) en de kolibries te hebben gefotografeerd wat niet meevalt.
Door de dichte mist terug naar huis en nagenieten van de leuke dag.

Dinsdag was voor mij een werkdag en zijn Karin en Angela naar Barva gewandelt en hebben zowaar gekookt (achteraf blijkt dit dus de enige dag te zijn geweest), met Max en Diona gewandelt en mijn huissie gepoetst.
Ik kwam pas s´avonds thuis en zijn we nog met Carlos (vriend en baas) naar de kroeg geweest.

De meiden hadden intussen een schema gemaakt voor wat we welke dag gingen doen en vandaag stond de rit naar de Arenal vulkaan op het plan. Via een lange omweg, rondom het meer van de vulkaan, naar het dorpje La Fortuna. Onderweg veel wind, hitte en mooie uitzichten. Bij het meer hebben we lekker buiten gegeten in een macadamia tent. De notenschillen lagen zelfs buiten op de grond We hebben gewoon lekker tilapia gegeten maar hebben toch enkele noten mogen proeven.
We vervolgde de rit om niet te laat aan te komen bij het hotel wat we nog niet hadden.
Onderweg zagen we nog een mooie groene slang waar ik bijna of helemaal overheen kachelde en een neusbeertje die ik een banaan heb gegeven.
Bij montaña de fuego(vuurberg) gingen we eens kijken en werd meteen goed bevonden om te overnachten met natuurlijk mooi zicht op de vulkaan.
Helaas ging hij daarna snel in de wolken om er niet meer uit te komen.
Wij hadden kamer nummer 33 met een mooi eendje op de deur. Tenminste dat dachten Angela en ik maar later bleek dat volgens Karin toch een vulkaan te zijn. En toegegeven leek me dat ook logischer achteraf.
Even wat boodschapjes doen; biertjes, chips en water voor morgen als we naar het park gaan.
En daarna naar de brug in het pikkedonker om het lava te zien lopen. Maar dikke pech hij was zo goed verstopt dat we niets konden zien. En we hebben toch zeker anderhalf uur gewacht. Wel ons belgisch kunnen ophalen want er was een hele groep daar.

Ook de volgende ochtend was het naadje pet met het weer en had het dus geen zin om het park in te gaan. We zijn toen maar naar de Baldi hotsprings gegaan. Niet zo mijn favoriete bezigheid maar ik was er nog nooit geweest en wat moesten we anders hier.
En het is mooi aangelegd moet ik zeggen met ook mooie tuin erbij en 3 glijbanen. Maar dat heb ik geweten, die ging wel erg hard en schaafde en mijn elleboog en rug open waar ik nog lang plezier van heb gehad. Bovendien zat je zwembroek of onderbroek bijna in je kont.
De meeste baden waren ook te warm voor me terwijl ik toch van warm water hou. Maar 67 en 43 graden waren net iets te!
Alles daaronder ging wel, stoer om te weten dat het vulkaan verwarmd water is, elke avond halen ze het water eruit om het weer opnieuw te laten vullen.
Daarna zijn we op ons gemakkie via de bergen terug gereden.

Vrijdag was natuurlijk een speciale dag; hoera hoera, mijn verjaardag!
Wakker worden en de kamer versierd met slingers en balonnen en veel cadeautjes, dat was toch weer tijdje geleden. Een hele hoop boeken, tijdschriften, kleren, kaarten en foto´s van mijn nichtjes werden erg blij ontvangen door mij.
Angela en Karin gingen op koffietoer vandaag bij de cafee Britt maar ik had besloten eens een dagje thuis te blijven om de telefoontjes te beantwoorden en wat uit te rusten en te rommelen.
Om 13.30 uur heb ik hun weer opgehaald en zijn we boodschappen gaan doen voor s´avonds want we waren uitgenodigd door Carlos, Magdalena en de kids.
En ik moest natuurlijk nog een taart kopen.
We hadden prikkertjes en salade gemaakt en hun zouden voor het vlees zorgen. Ook de baileys ontbrak niet. De kinderen (Genesis en Carlos) vonden het geweldig en gaven zelfs voor stellingen op de blokfluit en gitaar. Ook Edith en haar man en kinderen waren er en het was een geslaagde avond al vond Carlos toch dat Magdalena het niet kon maken om ons van plastieke bordjes te laten eten.

Rond 22.15 uur geloof ik naar huis want morgen gaan we weer op pad. Vandaag rond gebeld en we gaan met Wamamba tours naar Tortuguero.

Tortuguero dus. Dit ligt in het noord carribisch gedeelte van Costa Rica en is alleen met boot of vliegtuig te bereiken. Wij zouden met mijn auto naar restaurant Rio Danta rijden en dan opgehaald worden door de bus om daar mee verder te gaan na een ontbijtje in Rio Danta. We kwamen net iets eerder aan dan de bus, nou ja 3 bussen waren het, en vol met toeristen. Amerikanen, duitsers, russen, argentijnen en italianen. Een gemengd zooitje dus. Onze gids was Henry wie in het begin wel aardig leek maar later toch wat minder was.
Onderweg stopten we bij de Del Monte bananenfabriek. En ik herrinerde me dat ik met mijn eerste keer in Costa Rica (djoser) ook hier was geweest. Zoals ik later ook het haventje herkende en het hotel.
Maar goed; de bananen. Elke 9 maanden hebben ze een nieuwe tros bananen aan de plant. De planten staan onderling vast gebonden met dunne touwtjes omdat ze anders omvallen want ze hebben hele korte wortels. Over de bloem/banaantjes aan de plant zoen ze een blauwe zak tegen ongedierte, ziektes en de zon. De trossen worden aan een rails gehangen en de mannen duwen met hun schouders de bananentrossen naar de fabriek waar ze gewassen worden in een chemisch bad en verpakt worden in onze wel bekende bananendozen.
De plantage heeft een eigen dorpje gebouwd voor hun werknemers compleet met kerkje en school.
De drie grootste plantages zijn Del Monte, Chiquita(waar we ook langs kwamen) en Dole.

Weer verder over de grindpad waar we ook nog moesten stoppen omdat er ineens een koe op de weg stond.
Gelukkig kwamen we bij de haven aan waar de boot al lag te wachten. Ruim een uur om bij het hotel te komen en toen ik het welkomsdrankje in mijn hand kreeg dacht ik: dit ken ik hier. En ja hoor hetzelfde hotel maar nu zo´n 7 jaar later.

En zoals het hoort om als echte toeristen rond te hangen hadden we eten (3xdaags) en uitstapjes erbij.
Eerst middageten wat steeds erg goed verzorgd was en s´middags stond er nog een boswandeling gepland. Dat Wilde wij ook wel! Met het bootje naar de overkant om te wandelen maar wel op zijn elfendertigste. Er was ook niet veel te zien als muggen, bomen, spinnen en enkele bloemen.
Terug naar de Wamamba lodge wat ons steeds weer het idee gaf om te moeten zingen (in the jungle….. the quiet jungle the lion sleeps tonight…..awimbawee awimbawee..)
Na het avondeten gingen we naar de bar en volgde er nog een verrassing; 3 caribische mannen kwamen voor ons zingen. En het was leuk al zongen ze wel een beetje Trieste muziek. Maar bij ons mocht dat de pret niet drukken.

De volgende dag was het weer hier ook omgeslagen en was het wat aan het miezeren maar gelukkig wel warm. We hadden eerst een wandeling door de tuin. Dat vond ik mooi, er was een kikkertuin en vlindertuin. En natuurlijk vele mooie bloemen, schildpadden en leguanen. (Wat je trouwens ook zo uitspreekt op zijn zweeds kwamen we later achter, leguaanen)
Karin en ik zijn later nog via het strand naar het dorpje gewandelt en hebben daar wat gedronken en souveniertjes gekocht. Toen we terug wilde dachten we dat via een ander pad te doen en kwamen tussen de plaatselijke bevolking terecht. Ja heel anders wonen dan hier in de centrale vallei. Maar wel vriendelijk de mensen, Karin mocht nog een foto maken van een moeder met haar kindje en ook de zanger van gisteren groette ons vriendelijk.

Daarna was het rusttijd maar ik ben in de tuin gaan rondlopen en heb nog genoten van de vogels en bloemen. Dan hadden we nog een boottocht door het nationale park. Ik vond hem wat tegenvallen omdat het begon te regenen en het dus erg koud werd. We zagen ook niet zoveel, steeds dezelfde vogels, kaaimannen veel bomen en struiken. Het water was poep bruin en zag er raar uit.

S´avonds nog even met Wil en Marloe (uit Limburg) gebuurt in de bar om morgen weer aan de terugreis te beginnen.
En dan is het alweer maandag en moet ik eigenlijk morgen gaan werken.
Dat zag ik niet zo zitten en na een telefoontje had ik een vrije dag en kon ik met de meiden mee naar San José.
Dinsdag dus en eerst eens lekker uitgeslapen om daarna op ons gemakkie met de bus naar San José te gaan.
Eerst naar het internetcafé waar Angela en Karin konden bellen en ik even voor de computer.
Daarna op weg naar het museum maar ondertussen ook verschillende winkels binnen. Karin kwam nog tot de ontdekking dat zelfs de paspoppen hier anders zijn, dikkere kont en grotere borsten. Zal er als bewijs een foto bij doen.
Bij het museum kwam ik erachter dat ik mijn identiteitskaart niet bijhad en dus moest ik de volle mep betalen. Mooi dus niet gedaan, heb het ook al zo vaak gezien. Dus ik wacht wel buiten.
Lekker in het zonnetje en met de wacht buurten kom ik de tijd wel door.
Dan gaan we naar het overdekte souveniersverkoop straatje waar Angela en Karin vanalles inslaan. Van hangmatten tot schaaltjes maar alles heel mooi.
Dan is het etenstijd in een typisch restaurantje en beginnen we aan onze terugweg.
Als we in Heredia aankomen is het al donker en pakken we maar een taxi terug naar huis. Wel een piratentaxi!

Dan alweer woensdag en is het tijd om naar de andere kant van het land te gaan (pacific), Manuel Antonio is het doel.
Onderweg even koffiepauze met bijzonder mooi uitzicht en natuurlijk weer souveniertjes kopen. Ik kan beter niet stoppen want zo gaat al het geld op.
Dan de beroemde krokodillenbrug over de Tarcoles rivier. En dan ben ik ook aangestoken en koop een broek in het souvenierstentje, op de terugweg doen Angela en Karin nog hun inkopen.
De krokodillen liggen rustig te zonnen wat weer top is voor de foto´s.
En weer verder met als volgende stop de palmolie fabriek. We mogen er niet in en de wacht heeft niet veel te vertellen maar gelukkig verderop staan ze in het veld te werken.
Dus de auto omdraaien en eens even vragen wie un het proces kan uitleggen. De oeperman i ser ook en legt het met alle plezier uit. De anderen hadden ook geen tijd want Karin´s rokje zat niet goed en dat was veel interesanter ook al viel er niets aan te zien aangezien ze er een legging onderaan had.
Maar het zit dus zo; met kleine karretjes met ossen rijden ze langs de palmen en laaien de trossen met vruchten op. Ze worden met messen aan hele laaaaaaaaange stokken afgesneden. Dan brengen ze ze naar een verzamelplek waar ze worden overgeladen in containers met tractors die ze vervolgens naar de fabriek even verderop brengen.
Daar worden ze compleet gekookt totdat de olie eruit komt. Het afval wordt hergebruikt bijvoorbeeld voor mest. De olie gaat in vrachtwagens naar San José waar het verwerkt wordt in levensmiddelen, medicijnen en zeep.
De plant heeft ongeveer elke 7 tot 14 dagen een nieuwe tros en dat gedurende ongeveer 25 jaar.
Natuurlijk heb je wel veel trossen met vruchten nodig om een flesje te vullen.
Bedankt voor de welgemeende uitleg……..ciao.

We naderen Manuel Antonio en zoeken ons al van te voren besproken hotel; La Mandarina. En zoals het boekje al zei het is inderdaad gay vriendelijk want kijk maar naar de jongen van de receptie.
Een klein plekje met geloof ik 8 huisjes en zwembad en terrasje maar erg leuk die huisjes van binnen.
We gaan eerst wat drinken en eten bij het tentje hierlangs genaamd “el Milagro” ( weten jullie de betekenis nog?)
Daarna zwemmen en willen we naar de zee lopen maar die vinden we nooit, het straatje loopt dood maar niet getreurd, wat een huizen!!!!!
En de titi aapjes maken ook veel goed, later zien we ook nog de capucijnaapjes rondspingen, ze zitten ook in onze eigen tuin.
We gaan even naar de supermarkt en genieten van de zonsondergang ,langzaam zakt hij in de zee en ik denk echt dat we om dat te zien een hele mooie plek hebben uitgezocht.
We zien een leuk restaurant/barretje om dadelijk heen te gaan want de meiden willen sushi.
We zitten toch niet in Japan!
Maar nadat Angela en Karin nog even in de yacuzi zijn geweest en allemaal gedoucht hebben gaan we naar “kapitein roodbaard” om te avond door te brengen.
En wat ik begrijp smaakt de sushi heerlijk, ik hou het bij visvingers want heb niet veel honger. Alhoewel het toch nog veel is. Daarna verhuizen we naar het bargedeelte en drinken op een goeie vakantie.

Donderdagochtend is voor het nationale park Manuel Antonio, genoemd naar een oude indianenchief.
Met de bus er naar toe en in het begin lopen we gewoon in druk verkeer, groepen toeristen met gidsen.
Gelukkig verderop wordt het rustiger. We zien vandaag vooral veel apen en ook erg dichtbij. Ook de leguanen ontbreken niet en op het laatst is er voor Karin en Angela een duik in de zee.
Daaaaag Manuel Antonio , de terugreis begint weer maar eerst nog iets drinken aan een strandtentje.

In het donker komen we weer terug in Santa Lucia maar wel een heel stuk over de pasgeopende nieuwe snelweg. Maken we dat ook weer mee.
Wel vermoeiend hoor maar content.
Al met al hebben we ook net iets meer dan 1000 kilometertjes gereden in de daihatsu.

Vrijdag is een rustdag, de koffers worden gepakt en we wandelen nog naar Barva (bank), internetcafe en eten nog in Santa Lucia (in de kar zonder ossen)
S´avonds besluiten we nog even naar mijn stamkroegje te gaan (bar levan) om een biertje te drinken. Ja hadden we gedacht……… het worden er enkele meer en Carlos die er ook is begint nog te dansen met mijn bezoek. Gezellie!!!!
Pas laat thuis dus en snel naar bed want we moeten om 5.00 uur op.

En dan is het zover, het zit er weer op,om 6.00 staan we op het vliegveld en ik weet nu dat alles gelukkig goed is gegaan met de terugreis.
Ze zijn weer veilig thuis! Rest mij alleen nogmaals te zeggen: bedankt voor de fijne tijd en het is jullie zeker gelukt om mij ook een vakantiegevoel te geven, muchas gracias!!!